Ważność intencji (nijet)
Intencja (nijet) to skierowanie serca do zrobienia czynu, poprzez który jest się poslusznym nakazowi Allahu Teala, żeby zyskać Jego aprobatę. Intencją nie jest przypomnienie sobie o zrobieniu czynu. Intencją jest doprowadzeniem woli do zrobienia dla Allahu Teala.
Intencję robi się rozpoczynając ibadet. Wcześniej zrobiona intencja, np. jeden dzień wcześniej, nie jest intencją. Jest to wtedy zamiar, chęć, obiecanie. Tylko wg szkoly hanefi intencję do postu robi jeden dzień wcześniej rozpoczynając od zachodu slońca do następnego dnia do jednej godziny przed poludniem. Wcześniej lub później zrobiona intencja nie będzie przyjęta.
Robić intencję do salatu oznacza skierowanie serca do preferowania zrobienia salatu, którego jest się świadomym nazwy, czasu, kyble, podporządkowania się imamowi. Wiedzieć tylko, co się robi, nie jest intencją. Powinno się wiedzieć, który jest z nich fardem, wadżib, sunną.
Ibadet będzie prawidlowy, jeśli będzie robiony w celu zyskania aprobaty Allahu Teala. Intencję robi się sercem. Poprzez tylko wypowiedzenie intencja nie jest przyjęta. Jest dozwolone wypowiedzenie intencji pod warunkiem, że jest ona razem z sercem. Jeśli intencja zrobiona w sercu nie jest podobna do slów, to podstawą jest intencja zrobiona sercem. I tak np. jeśli ktoś w poludnie stanąl do salatu z intencją zrobienia salatu poludniowego i powiedzial, że robi salat popoludniowy, jeśli sercem wie, że jest to poludnie i taką zrobil intencję, to jest zaliczone, że robi salat poludniowy, wypowiedzenie językiem nie ma znaczenia. Tylko w przysięgach tak nie jest, postawą są slowa.
W robieniu przyrzeczenia (adak) patrzy się na slowa. Robiąc adak, nawet jak się pomyli, to powinno się robić to, co się wypowiedzialo, ponieważ w adak bezmyślne powiedzenie bez intencji jest jak powiedzenie poważnie z intencją. Tak, że nawet jak przez pomylkę zamiast: „Postanowilem dla Allaha jeden dzień pościć” powie się: „Jeden miesiąc pościć,” to powinno się pościć przez miesiąc. Tutaj serce nie ma znaczenia.
Nasz szanowny Prorok powiedzial, że są takie sprawy poważne, z których żartowanie jest też poważne. I tak np. jeśli ktoś dla żartów lub z powodu roli przy dwóch świadkach poślubi kogoś, to jest tak jakby rzeczywiście poślubil. Jeśli ktoś dla żartów lub by postraszyć żonę powie, że się z nią rozwiódl, to naprawdę zostanie rozwiedziony. Takie są nakazy naszej religii.
Robienie przez szanownego Proroka czegoś nie jako ibadet lecz zwyczaj (rozpoczęcie ubierania się, siadania, wstawania, dobrych czynów z prawej strony lub prawą ręką) nazywa się sunną zewaid. Robiąc tak za te czyny zyska się nagrodę. Nie musi robić się intencji. Jednak jak się zrobi, to zyska się więcej nagród.