Filozofią określa się wynik, który uzyskuje czlowiek po rozpatrzeniu i zbadaniu jakiegokolwiek tematu korzystając ze swojej osobistej inteligencji, logiki i swoich doświadczeń. Krótko mówiąc oznacza: „poszukiwanie we wszystkim pierwowzoru (istoty, źródla) i znalezienie powodu istnienia egzystencji.” Slowo filozofia pochodzi z j. greckiego od slowa „philosophia” (milość mądrości) i opiera się na zasadach glębokiego myślenia, poszukiwania, porównania i badania. Zajmujący się filozofią powinien posiadać glęboką wiedzę psychologii i nauk ścislych. Czlowiek jednak pomimo posiadania wielkiej wiedzy może blędnie myśleć i z dokonanych badań wyciągnąć blędne wnioski. Z tego powodu też filozofia nigdy nie da bezsprzecznych wyników. Powinno się też to, co się uslyszy skontrolować ze swoim rozumem i logiką. Każda filozofia ma swoją antyfilozofię, dlatego też należy zbadać to przeciwieństwo, porównać te dwa rozważania. Należy pamiętać o tym, że wiele myśli filozoficznych może z czasem ulec zmianie. W takim razie myśli filozoficzne nigdy nie zyskują na dobitności. W Świętym Koranie istnieją dwa rodzaje wersetów. Ta część, których znaczenie jest wyraźne, nazywa się muhkem ajet (wersetami oczywistymi, pewnymi). Druga zaś część wersetów nie jest latwo zrozumiala, żeby je zrozumieć należy skorzystać z komentarza, opisu. Nazywa się je muteszabih ajet (symboliczne wersety). Slowa Proroka (sallallahu alejhi we sellem) czyli św. hadisy skladają się również z dwóch rodzajów tj. z oczywistych i symbolicznych. Konieczność ich komentowania doprowadzila do powstania w religii islamskiej dziedziny idżtihad (sąd, opinia, pogląd). Prorok Muhammed (sallallahu alejhi we sellem) sam wydawal opinie. Opinie Jego i Jego przyjaciól są fundamentami wiedzy islamskiej. Plemiona nowo przechodzące na Islam pytając się, co nakazuje religia islamska o tym, co oni przedtem uważali za święte i jaki jest sąd o tym, otrzymywali odpowiedź od uczonych islamskich. Konieczność rozstrzygnięcia zagadnień dotyczących wierzenia, wiary, dawania odpowiedzi doprowadzila do powstania nauki Kelam (nauka o wierze). Obowiązkiem uczonych tej nauki bylo udowodnienie w logiczny i w zrozumialy sposób nowo przyjmującym Islam, dlaczego ich wiara jest blędna. Uczeni ci dokonali bardzo wiele starań w rozstrzyganiu tych zagadnień. Wyszlo na jaw wiele prawd i powstala bardzo wartościowa nauka logiki. Z innej strony zaistniala również konieczność wyjaśnienia nowym muzulmanom w zrozumialy dla nich sposób, że Allahu Teala jest i jest jeden, jest wieczny, nie urodzil się, nie porodzil i usunięcia wynikających z tego powodu wątpliwości. Uczeni kelam (rahimehumullah) dokonali tego z powodzeniem. W spelnieniu tego świętego obowiązku pomogli im również islamscy uczeni nauk ścislych. Prawdziwi uczeni islamscy nauki kelam w wyjaśnieniach symbolicznych św. ajetów i św. hadis opierali się tylko na opinii blogoslawionego Proroka i Jego Przyjaciól, odrzucali niezgodne z nią myśli dawnych filozofów i w ten sposób ochronili religię islamską od zepsucia, którego doznala religia chrześcijańska. Niektórzy ignoranci ulegli im uważając, że każde slowo filozofów jest prawidlowe. W ten sposób doszlo do powstania spaczonej sekty w Islamie zwanej mutezile. Prorok Muhammed (sallallahu alejhi we sellem) uprzedzil nas, że w Islamie dojdzie do powstania 72 spaczonych sekt. Niektórzy filozofowie, a wśród nich: Ibni Sina (Avicenna), Farabi, Ibni Tufejl, Ibni Ruszd, Ibni Badże inspirując się filozofią grecką, indu, perską i lacińską odsunęli niektóre zagadnienia od prawidlowej drogi Świętego Koranu.